İnternetin olmadığı, telefonların fotoğraf çekme özellikleri yokken, fotoğraflarımız albümlerde olurdu, açar, oradan bakardık. Ayrı bir tadı vardı. Telefon gidince fotoğraflar da gidiyor bugünler de. Sanıyorum bir de artık o kadar çok fotoğraf çekme şansımız var ki, sanki fotoğrafın da bir kıymeti kalmadı. Gittiğimiz yerin atmosferini hissetmiyor, ağacının rengini fark etmiyoruz, varsa yoksa elimizde bir telefon, durmadan fotoğraflıyoruz.
Fotoğrafların sayısı artıyor belki ama ne kadarına dönüp bakıyoruz, o da belirsiz. Benzer bir durum gazeteler için de geçerli. Eskiden gazeteyi alır, masaya hatta yere yayar, sayfa sayfa okurduk. Belki daha meşakkatliydi sayfaları çevirmek ama bir sayfayı bitirip arka sayfaya geçerken mutlaka bir köşe yazısına ya da habere gözümüz takılırdı. Şimdilerde haberler hızlıca akıp gidiyor. Hepsine gerçekten ihtiyacımız var mı, hangisi gerçekten haber, ortalık toz duman.
Mersin’de faaliyet gösteren Kadın Gazeteciler Derneği, sanki bütün bu eleştirileri duymuş gibi eski formatta bir gazete hazırlıyor. Dördüncü sayısı için benden yazı istediklerinde buna bir kez daha vakıf oldum. İyi ki de.
Öyle “dernek” deyince aklınıza onlarca gazeteci gelmesin. Gazeteyi hazırlayanlar, Fatoş Sarıkaya, Ceren İnan ve Ayşenur Önal. Eskişehir’in öncü kadınları diyeceğim müsaadelerini isteyerek. Bu kadınlar, az sayı ile mücadelelerinin büyüklüğünün gücü ile böyle bir gazete çıkarıyor. Gazetede Yusuf Çelik, Dilan Şimşek gibi İstanbul’dan başka gazetecilerin haberlerini de görmek mümkün.
Dernek ekibi gazeteyi ilk çıkardığında çok destek aldı sanıyorsanız yanılıyorsunuz. Çoğunluğu erkeklerden, bazen de kadınlardan olmak üzere “Ne gerek vardı, boşa zaman harcıyorsunuz” gibi eleştiriler almışlar. Ama motivasyonları hiç düşmemiş tam dört sayıdır bu gazete sapasağlam okurla buluşuyor.
Gazetenin okurla buluştuğu yerlerden biri de geçen hafta sonu Mersin’de düzenlenen Uçan Süpürge Kadın Filmleri Festivali’ydi. Ankara’da tam 30 yıldır devam eden festival, Uçan Süpürge ekibi ile Kadın Gazeteciler Derneği, Mersin Büyükşehir Belediyesi ve Mersin Büyükşehir Belediyesi Sinema Ofisi iş birliğiyle iki yıldır Mersin’de düzenleniyor.
Şunu baştan vurgulamak isterim: İmkânı olan belediyeler bu festivali kendi kentlerine de taşısın. Kürt illerinde böyle festivaller yapılıyor ama memleketin birçok yerinde kadınları ve kadın yönetmenlerin anlattığı filmleri izlemek hâlâ çok zor. Rize, Artvin, Eskişehir, Trabzon, Samsun, Edirne… Uçan Süpürge ekibi festival konusunda son derece tecrübeli, neden ortak işler yapılmasın? Her ayrıntıyı düşünen Belediye’den sorumlu ve ilgili arkadaşlara festival katılımcıları olarak bir kez daha teşekkür ederim.
Kadın Gazeteciler Derneği, geçen yıl haziran ayında kuruldu. Kuruluşlarını İnsan Hakları Derneği (İHD) Mersin Şubesi’nde yaptıkları bir basın toplantısıyla duyurmuşlardı. Kurucular adına ortak açıklamayı okuyan gazeteci Gamze Şimşek, kadın ve LGBTİ+ gazetecilerin çalışma koşullarına dikkat çekmişti.
“Kadınların önü kesiliyor, yalnızlaştırılıyor”
Şimşek, işyerlerinde kadın ve LGBTİ+ gazetecilerin çoğunlukla düşük pozisyonlarda tutulduğunu, erkek meslektaşlarından daha fazla emek harcamalarına rağmen yükselmelerinin önüne görünmez bir “cam tavan” örüldüğünü vurgulamıştı.
Festivali Mersin’e de tam olarak bu duygu ile taşıdıkları açıktı. Festivalin açılış gecesinde iki kısa film gösterildi, biri “kukla”, biri de “Tavuk Suyuna Çorba”.
Kadın Gazetecile Derneği’nden Ayşenur Önal, açılışta şöyle seslendi:
“Kadından haber ekibi ile bu festivali ile sizinle buluşturduk. Biz geçen yıl bu festivali ilk kez yaptığımızda çok yeniydik. Bolca taşlı telaş ile festivali sizlerle buluşturduk. Bunu yaparken gücümüzü yalnızca sizden aldık. Bizler, farklı görüşleri olmasına ortaklaşmak söz konusu olduğunda birbiri için her şeyi yapabilecek kadınlar. Bizler kadınlar, LGBTİ+’şar çocuklar, hayvanlar için dünyayı daha güvenli hale getirmek için ataerkiye taşanlarız. Bunun da barıştan geçtiğini biliyoruz. Kadınlar savaş değil barış istiyor.”
*Kadın Gazeteciler Derneği ekibi ile birlikteyiz.
Festivalde elbette sadece film gösterimleri yoktu, pek çok söyleşide de yönetmenleri dinleme şansı bulduk. Festivalin one çıkan teması eşitlik mücadelesi olduğu kadar da barıştı. Kadınlar barışa olan inançlarını hiç kaybetmediklerini söylerken eksilmeyen bir slogandı: „Jin Jiyan Azadi“
19 Aralık Cuma Akşamı başlayan Festival Pazar akşam yine muazzam filmlerle sona erdi. Kadın yönetmenlerin konuştuğu panellerden detayları ve özel söyleşileri de önümüzdeki günlerde bianet’ten okumak mümkün.
(EMK)